1 (επιτέλους..)

Τα φύλλα κρατούν ακόμη καλοκαίρι.
Μοιράζουν τον ήλιο πριν φτάσει στη ματιά σου
Μαζί με τη δική μου σκέψη
Σε μια ώρα ρευστή πάνω σε ζεστά ακόμη βότσαλα

/Συλλογίζομαι όσους δεν βούτηξαν ποτέ

Και αυτούς που στις πρώτες απλωτές γύρεψαν τα ναυαγοσωστικά/

Σύριζα στην απουσία
Αφήνεις τη μορφή σου κάτω απ' τα κλειστά βλέφαρα
Σκάψιμο ολοήμερο στα σπλάχνα της οδύνης
Μέσα από διαύλους θύμησης

/Πιο κοντά τώρα/

Το υφαντούργημα της μουσικής που κυκλώνει τα πάντα

/παλαιωμένες νότες φυσικά/

Και το στόμα στο άλλο στόμα
Ν' αναζητά τις απαντήσεις 
Για το λόγο που ματώνει έτσι σε μια σκέψη
Και πιο πολύ στην προσμονή
Εκεί που χτίζει σκάλα ο λυγμός να φτάσει ως τ' αστέρια
Σ' ένα πάθος ανεπανόρθωτο
Στυμμένοι ήχοι να ιχνηλατούν την τρυφερότητα
Κι εσύ, αγαπημένη επινόηση στην άκρη τούτου του μεσημεριού
Να οδηγείς τα όνειρά μου

/Δεν ψάχνω πια πότε άρχισα να ζω/