Τα φύλλα κρατούν ακόμη καλοκαίρι.
Μοιράζουν τον ήλιο πριν φτάσει στη ματιά σου
Μαζί με τη δική μου σκέψη
Σε μια ώρα ρευστή πάνω σε ζεστά ακόμη βότσαλα
/Συλλογίζομαι όσους δεν βούτηξαν ποτέ
Και αυτούς που στις πρώτες απλωτές γύρεψαν τα ναυαγοσωστικά/
Σύριζα στην απουσίαΑφήνεις τη μορφή σου κάτω απ' τα κλειστά βλέφαρα
Σκάψιμο ολοήμερο στα σπλάχνα της οδύνης
Μέσα από διαύλους θύμησης
/Πιο κοντά τώρα/
Το υφαντούργημα της μουσικής που κυκλώνει τα πάντα/παλαιωμένες νότες φυσικά/
Και το στόμα στο άλλο στόμαΝ' αναζητά τις απαντήσεις
Για το λόγο που ματώνει έτσι σε μια σκέψη
Και πιο πολύ στην προσμονή
Εκεί που χτίζει σκάλα ο λυγμός να φτάσει ως τ' αστέρια
Σ' ένα πάθος ανεπανόρθωτο
Στυμμένοι ήχοι να ιχνηλατούν την τρυφερότητα
Κι εσύ, αγαπημένη επινόηση στην άκρη τούτου του μεσημεριού
Να οδηγείς τα όνειρά μου
/Δεν ψάχνω πια πότε άρχισα να ζω/
Υπέροχη αντίστροφη μέτρηση Εύη μου! Είδες να άργησες να φτάσεις ... στην αρχή :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ!
Είναι φορές, που και τα λεπτά ακόμη μοιάζουν αργοπορία αιώνων...
ΑπάντησηΔιαγραφήκάπως έτσι την ένιωσα αυτή την αντίστροφη μέτρηση,
μέχρι την αρχή, τη συνέχεια της ..ζωής...:-)
Φιλιά πολλά!