2

Τελικά δεν είναι ακριβώς οι τόποι που σχηματίζουν τις σκιές μέσα μας, μα τα πρόσωπα και οι σχέσεις που δέθηκαν μ' αυτούς και που ακουμπήσαμε πάνω τους. Αυτά τα πρόσωπα που ανασάναμε μαζί τον αέρα του τόπου, πατήσαμε το χώμα του, γελάσαμε, ψιθυρίσαμε, ερωτευτήκαμε.
Με παρηγορεί πάντα η σκέψη πως υπάρχουν μέσα μου όλα αλληλομπλεγμένα, με τους δρόμους, τις παρόδους, τις φωνές, τις μυρωδιές και τα κουβαλώ με κομμένη την ανάσα κι ένα μικρό φόβο μη χαθούν σε μια απότομη εκπνοή.
Η ζέστη έχει αρχίσει και πέφτει καθώς μικραίνουν οι μέρες. Ξαπλωμένη πλάι στη θάλασσα σκεφτόμουν πως ήθελα να σου γράψω, όχι για να σου πω κάτι σημαντικό, μα για να σου περιγράψω το σχήμα της σκιάς που ρίχνουν τα φύλλα της καλαμιάς. Έμαθα τώρα στο φευγιό να ξεχωρίζω τα είδη της ζέστης:ζέστη από ήλιο, ζέστη από νυχτερινό μπουκωμένο σκοτάδι, από θυελλώδεις νότιους ανέμους, ζέστη στο δωμάτιο που είμαστε οι δυο μας, ζέστη πάνω στα θερμά σεντόνια και άλλα τέτοια ανακοινωθέντα πολέμου.
Δε στο έχω πει ποτέ, μα τα χρόνια που έζησα πριν από εσένα με τσαλάκωσαν σαν ένα χαρτάκι που όφειλε να πιάνει όλο και μικρότερο χώρο. Τώρα πια όμως ξετυλίγομαι, ξεζαρώνω και νιώθω τη δική σου αύρα να μου φουσκώνει τρελά την καρδιά, ιστιοφόρο σε μελτέμια.
Υπάρχει άραγε μοίρα, ή όλα όσα μας συμβαίνουν είναι στην τύχη σκορπισμένα; Υπάρχει μόνο η σύμπτωση, ή κάτω από τις ρίζες της  πλέκονται μυστηριώδη στοιχεία με προσχεδιασμένο ειρμό;
Εσύ ξέρεις τι εννοώ ασφαλώς, ακόμη κι αν πλέκω γαϊτανάκι με σιωπές γύρω σου.
Αποξεχασμένη σε διαλείμματα μνήμης, ηρεμεί ο νους. 
Ίσως γελάς μαζί μου και μάλλον έχεις δίκιο, όμως τώρα δα, εδώ που σου γράφω, σ' ένα καταδικό μου σπίτι, είμαι εγώ με το δίκιο μου. Σου γνέφουμε, σου στέλνουμε φιλιά και σ' αγαπάμε ως τον ουρανό κι ακόμη παραπέρα.

Το σκίτσο του Κώστα Κουκουζέλη