Απ' όταν θυμάται τον εαυτό της διάβαζε με μια ψυχαναγκαστική τάση. Στην πρώτη δημοτικού ήταν ο Παπαδιαμάντης χωμένος κάτω από το θρανίο, δευτέρα αποστήθισε τον μισό εθνικό ύμνο και πάει λέγοντας. Με το τέλος του δημοτικού είχαν ολοκληρωθεί τα άπαντα των Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Ζολά και υπολοίπων κλασσικών. Τελειώνοντας το ένα, άρχιζε το άλλο. Κοιτώντας τώρα πίσω, αναγνωρίζει το λόγο: έψαχνε τρόπο ζωής, μέσα από ιστορίες άλλων. Έμπαινε στη θέση των ηρώων και ζούσε μαζί τους, ή γι' αυτούς, αποσυρώμενη από μια πραγματικότητα που όχι μόνο δε της ταίριαζε, μα και πονούσε. Αρκετά αργότερα, φτάνοντας στον αγαπημένο Marquez, άρχισε να περπατά στα βήματα των ανεκπλήρωτων Κολομβιανών ερώτων. Της πήγαινε ο πόνος της Φερμίνα Δάσα που έκρυψε στην ψυχή της τον έρωτά της για τον Φερνάντο Αρίσα και συμβιβάστηκε σ' ένα γάμο χωρίς συναίσθημα. Φορτωμένη με τα 100 χρόνια της δικής της μοναξιάς, αποφάσισε κάποια στιγμή να ευθανατώσει τον προσωπικό της συμβιβασμό, να βγάλει τη βέρα από το δάχτυλό της και ν' ακολουθήσει, έστω και τώρα, το δρομολόγιο που προστάζει η δική της ψυχή σ' ένα ποταμόπλοιο χωρίς στάσεις, με κυβερνήτη έναν υπερευαίσθητο και με ανεπτυγμένη διαίσθηση άντρα. Δεν ξέρει πόσες εξεγέρσεις της αναλογούν ακόμη. Όταν αγαπάς ολόκληρη είναι από μόνο του μια εξέγερση εξάλλου. Το μόνο που ξέρει είναι πως αξίζει πια να βγει έξω από τις σελίδες, για να ζήσει την κατάδική της ιστορία, όποια και όση κι να είναι αυτή...