Στο γυρισμό της καθημερινής διαδρομής, στάθηκα σ' ένα σημείο να φωτογραφίσω τον ήλιο που έδυε πίσω από το φάρο. Το σημείο ήταν το ίδιο με αυτό που σου μιλούσα πολλές φορές το χειμώνα, με την πλάτη στη θάλασσα να με μουσκεύει και να παλεύω να κρατήσω τη φωνή σου, μέσα από τα κύματα και τον αέρα. Συμβαίνει, οι εικόνες, οι μυρωδιές να μας γυρίζουν πίσω.
Καλοκαίρι πια, στην ώρα που αγαπώ, μ' εσένα που κουβαλώ πάντα μέσα μου.
Είναι ωραίο, λέω, τα συναισθήματα να μην εξαρτώνται από εποχές, να μη συρρικνώνονται στο κρύο, να μην τεμπελιάζουν στη ζέστη, παρά να μένουν αειθαλή, όπως ένα κήπος πίσω από παλιά σιδερένια πόρτα, κρυμμένος από τη βοή του δρόμου και τα περίεργα βλέμματα του κόσμου, γεμάτος από μυρωδιές απλές, όπως αυτή του χαμομηλιού ή του άνθους της λεμονιάς.
Μαζί σου νιώθω πως έφτασα στον προορισμό μου. Με μια εφηβική πολλές φορές έξαψη, καθαρίζω τον μέσα πίνακα και ξεκινώ να γράφω από την αρχή με λέξεις που κυριολεκτούν στην εύρεση της χαμένης ισορροπίας. Μαθαίνω ξανά πως η καρδιά δεν αναρρώνει μόνο, μα και γιατρεύεται όταν ξεφύγει από την ομηρία του πρότερου βίου, που την κλείνει όπως το κουκούλι την κάμπια. Ανοίγω φτερά, το ξέρεις κι εσύ έτσι όπως μου τα ξετυλίγεις απαλά και αναμένω το φιλί σου για το πρώτο πέταγμα...