Είναι φορές, που με μια "ελάχιστη" αφορμή, οι σκέψεις πισωγυρίζουν: μικρή συνήθιζα να γράφω. Έγραφα (για) όλα όσα ήθελα να πω, να φωνάξω, όμως δε μου επέτρεπαν κι έτσι, στο τέλος, δε μου επέτρεπα.
Καταφυγή μου η θάλασσα. Τότε τη βάφτισα έτσι. Καθόμουν σ' ένα χαμηλό βράχο κι έβγαζα τα σώψυχά μου σ' ένα μικρό μπλε μαλακό τετράδιο. Ενίοτε ζωγράφιζα κάποιες σκέψεις που δεν μπορούσαν να γίνουν λέξεις. Το τετράδιο αυτό δεν ήρθε ποτέ στο σπίτι. Μετά το τέλος της εξομολόγησης, φυλασσόταν ευλαβικά σε μια τρύπα του βράχου και μπροστά του έμπαινε μια πέτρα-πόρτα της ψυχής. Υπήρχε βέβαια το άγχος μήπως κάποιος , κάπως το βρει και χλευάσει ή βεβηλώσει τις σκέψεις. Ώσπου ήρθε μια μέρα μετά από μια καταιγίδα που η θάλασσα πήρε φόβους, καημούς, επιθυμίες, δάκρυα, ελπίδες. Το τετράδιο δεν ήταν πια εκεί, όμως όπως κάποιος που ελπίζει να βρει ένα χαμένο αγαπημένο πρόσωπο μετά από καιρό, φανταζόμουν πως είχε κλειστεί μέσα σ' ένα μπουκάλι, ταξιδεύοντας για άγνωστους προορισμούς και πως ίσως, μετά από χρόνια, κάποιος το βρει και καταλάβει. Πρώτη φορά νιώθω πως βρέθηκε όντως αυτό το μπουκάλι στα κατάλληλα χέρια, που ξέρουν να διαβάζουν να νερωμένα μελάνια και τις μουτζούρες ζωγραφιές και να βλέπουν μέσα τους όλο τον μαγικό ή σκοτεινό κόσμο που κρύβεται εκεί. Πρώτη φορά που πιστεύω πως τα παιδικά όνειρα μπορούν να γίνουν αλήθεια...
("ανθυποχαμόγελο"...δεν είχα ακούσει  πάλι αυτή τη λέξη, όμως τη νιώθω κάθε που σε σκέφτομαι...συνέχεια...)