Προχθές μου είπες μια κουβέντα που με συγκλόνησε: "Είμαι πλάι σου". 
Ίσως για κάποιους να είναι χιλιοακουσμένη, φυσική, όμως εγώ την άκουσα πρώτη φορά...Ξέρω τι θα μου πεις: '¨Επρεπε να στο πω? Δεν το νιώθεις τάχα?" Ναι...το νιώθω, κάθε στιγμή, όμως αυτή η δική μου ανασφάλεια , είχε ανάγκη να το ακούσει. Για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Όταν πριν 5 χρόνια μου είπαν πως έχω καρκίνο, μου μίλησαν για μαστεκτομή, για απώλεια ενός σημαντικού στοιχείου της γυναικείας μου υπόστασης, έκλαψα για 2 πράγματα: το πρώτο, για τα παιδιά μου και το δεύτερο γιατί δεν είχα ζήσει τον έρωτα, δεν έχω ζήσει τον έρωτα και ο ακρωτηριασμός αυτός, απομάκρυνε από μέσα μου το ενδεχόμενο να τον ζήσω πια. 
Είχα ανάγκη έναν σύντροφο, να μου πει ακριβώς αυτό και να το εννοεί: "Είμαι πλάι σου"...(ακόμη και αν χειρουργηθείς και σου πέσουν τα μαλλιά με τις θεραπείες, σ' αγαπώ και δεν βλέπω παρά αυτή που έχω αγαπήσει...είμαι πλάι σου)
Δε χρειάστηκε να γίνουν όλα αυτά, όμως η ανάγκη έχασκε πάντα σαν εσωτερική αναπηρία.
Κατάφερα αρκετά μονη μου ως τώρα, όμως ήταν απλά ένα κολύμπι επιβίωσης σε μια  συνεχή φουρτούνα...πουθενά η απόλαυση της θάλασσας. Αν σ' έβαζα μέσα σ' αυτή την εικόνα, θα ήσουν φάρος που προστατεύει από τους ύφαλους , δεν μπορεί να πάψει τη φουρτούνα, όμως δείχνει τη ρότα προς το προσωπικό απάγκιο. Προλαβαίνεις τις σκέψεις μου, γνωρίζεις τις κινήσεις μου, μου δείχνεις τις αντιδράσεις μου. Δεν θέλω να ευχαριστήσω καμία τύχη, ούτε θα πω ότι μου χρωστούσε η ζωή να βρεθείς μπροστά μου, θέλω όμως να ευχαριστήσω εσένα, γι' αυτά, για τα προηγούμενα, για τα επόμενα και για άλλα τόσα....