Σου γράφω πίσω από ένα τζάμι, που με χωρίζει απ' το τοπίο που τρέχει ώρα τώρα/ αυτό μπροστά κι εγώ προς τα πίσω

σου γράφω στο ύψος μιας πεταλούδας, που εγκλωβίστηκε στο διάκενο από τα λάστιχα και παραδόθηκε στη μοίρα της συντόμευσης της τριήμερης ζωής της.

Τι θα έκανες άραγε αν ο χρόνος σου ήταν τόσο ελάχιστος;

Τόσο καθορισμένα μάταιος όσο ο κύκλος γύρω από τη λάμπα;

Τι θα ΄κανες αν ο κύκλος σου αυτός, η τραγικά μικρή ζωή σου, γινόταν τόσο ευαίσθητη, που θα μπορούσε να τη διαρρήξει η φυλακή του κενού, ανάμεσα στα διπλά τζάμια του βαγονιού;

Θα κατάπινες άραγε την εικόνα σου, μέσα από μια απλή παράκληση: ας σβήσει κάποιος το φως! Ίσως ο ίδιος που θα τραβήξει και τις κουρτίνες, ολοκληρώνοντας το έργο.

Η υπόκλιση, δεν είναι απαραίτητα πάντα στο τέλος.