Ημερήσιο πρόγραμμα

Τελικά ισχύει πως πρέπει να μείνεις μόνος για ν' ανακαλύψεις, ή για να ξανανακαλύψεις τον εαυτό σου. Μέσα στην πολύτιμη πενθήμερη μοναξιά, βρήκε σημεία που νόμιζε πως είχαν εκλείψει, όπως το πόσο εύκολα βαριέται ακόμη και αυτά που αγαπά. Πριν από κάποια χρόνια, θα το απέδιδε στην ηλικία, στην ανάγκη για εναλλαγή, όμως αυτή η επιμονή δείχνει πως κάποια πράγματα είναι απλά στοιχεία του χαρακτήρα της. Το πιο αξιοπερίεργο όμως, είναι πως μπορεί αυτό να συνδυαστεί με μια συγκεκριμένη ακολουθία πανομοιότυπων, σχεδόν τελετουργικών "κινήσεων".
Το πρωί κατεβαίνει στη θάλασσα, κάθεται στο ίδιο πάντα τραπεζάκι, κοιτάζοντας προς την ίδια κατεύθυνση, παραγγέλνει τον ίδιο πάντα καφέ και ξεκινά να διαβάζει το βιβλίο της, απερίσπαστη από τους θορύβους που κατακλύζουν αργότερα το ίδιο σημείο. Κι ενώ κάποιος θα έλεγε πως αφού είναι όλα αυτά επιθυμία κι επιλογή, θα μπορούσε να καθίσει με τις ώρες, μετά από τρία τέταρτα, μετρημένα με ακρίβεια από ένα βιολογικό ρολόι, την κυριεύει η επιθυμία να φύγει. Πληρώνει βιαστικά, σαν κάποιος να την περιμένει, αλλά κοντοστέκεται και χαζολογά με τ' αδέσποτα, μιλώντας και χαιδεύοντάς τα, προκαλώντας την απέχθεια πολλών. Υπάρχει μια μυστική, άγραφη συνεννόηση μεταξύ τους, που πολλές φορές υπερβαίνει την αντίστοιχη με τους ανθρώπους. 
Δε χρειάζεται να ψωνίσει κάτι για να μαγειρέψει. Προτιμά ό,τι υπάρχει στο ψυγείο, απλά πράγματα, ή και τίποτα, αρκεί να ξεφύγει απ' τον ημερήσιο καταναγκασμό του μαγειρέματος. 
Στο σπίτι θα κοιμηθεί ή δε θα κοιμηθεί, θα δει κάποια ταινία που δεν είχε προλάβει -χθες έβαλε και δυο φορές τα κλάματα, χωρίς να χρειαστεί ν' απολογηθεί κάπου, ούτε καν στην ίδια. 
Τ΄απόγευμα θα μπει στη θάλασσα. Τις αρέσει περισσότερο να βουτά το κεφάλι μέσα στο νερό, παρά να κοιτά έξω.  Σα να της είναι πιο οικείοι οι θόρυβοι που κρύβονται κάτω από την επιφάνεια. όμως κι εκεί δεν μπορεί να μείνει για πολύ. Θα γυρίσει να κάνει μπάνιο και να χαϊδέψει τα γατιά της. Θα μείνουν μαζί της, καθώς εκείνη διαβάζει, γουργουρίζοντας από ευτυχία. Τελικά αυτό είναι το ζητούμενό της τόσα χρόνια και αυτό είναι που ζηλεύει: η ευτυχία της απλότητας, που δε χρειάζεται δικαιολογίες κι επιχειρήματα, που τα μόνα απτά της είναι τα άυλα. Γιατί δεν τα παρατείνει κάθε φορά; Ίσως επειδή η πολυτιμότητα κρύβεται ακριβώς στο "λίγο ακόμη" που λείπει από το να ξοδευτούν απερίσκεπτα.