Μια βδομάδα είχε να τον ακούσει
Δεν ακούγεται πολύ, όμως ΄στην πραγματικότητα έναν αιώνα είχε να τον ακούσει.
Έλεγε συνέχεια: θα ησυχάσω, όταν μου πει πως είναι καλά. Δεν το είπε όμως όταν της τηλεφώνησε, παρά μόνο στα λόγια: "είμαι καλά" και πνιγόταν να μη βάλει τα κλάματα
Έπρεπε να το παίξει αντράκι. Αυτό που πριν μια βδομάδα άνοιγε την πόρτα και φώναζε "μαμά μου;"
Έπρεπε τώρα να το παίξει αντράκι. Πως αντέχει τον πόνο στο πόδι και δεν θα πάει στο γιατρό γιατί είναι άντρας. "Στείλε μου βολταρέν και επιστραγαλίδα, δεν πάω στο γιατρό". Πως αντέχει και όλα τ' άλλα που λέει, αλλά και τα υπόλοιπα, που αλιεύει η μαμά του στη φωνή.
Στο τέλος, δεν άντεξαν κι έβαλαν κι οι δυο τα κλάματα."Επειδή σε άκουσα" της λέει. "καλά είμαι"
Άλλο ένα βράδυ απόψε. Μέσα της νιώθει ενοχές. Πρέπει να το παίζει σκληρή και άνετη. Όσα μαθαίνει από εδώ κι από 'κει για καψόνια, εξευτελισμούς να μην την αγγίζουν, ακόμη κι αν ξέρει το πόσο τυπικό είναι με θέματα αξιοπρέπειας το παιδί της.
Πρέπει να το παίξει σκληρή, όμως συνέχεια κλαίει. Φοβάται για όσα δεν της λέει, φοβάται και γι' αυτό που του είπε λίγο πριν φύγει: "μην τολμήσεις κι αλλάξεις εκεί μέσα. όσο κι αν σκληρύνει το σώμα σου, κράτα αυτή την πολύτιμη ψυχή σου που μόνο αγάπη δίνει"