Δεν ξέρει αν θα μπορούσε να δει κάτι πέρα από το ορατό. Πέρα από αυτό που μπορώ ν΄αγγίξει με το δέρμα, ή έστω με τα μάτια. Ο ουλώδης ιστός που αναπτύσσεται μετά τη μέσα πυρκαγιά αφήνει πίσω έναν λεπτό υμένα, χωρίς ίχνος από νευρικές απολήξεις, απαλλαγμένο ανακουφιστικά από ευαισθησίες. Ασχολείται μαζί του από συνήθεια σχεδόν. Δεν έχει δει ποτέ κάτι που ν' αντιπροσωπεύει την καθημερινότητά του κι αυτό της δίνει τη δυνατότητα να πλάθει όποια εικόνα θέλει. Τον περιμένει κάθε πρωί έξω από την πόρτα του, κρυμμένη πίσω από την αροκάρια, τον ακολουθεί κατά πόδας στα 53 βήματα μέχρι το αυτοκίνητό του (μπλε πρέπει να είναι). Μπαίνοντας, αυτός ανοίγει τη μουσική στη διαπασών, συνήθως Stones, κανόνας που αντιτίθεται σ' αυτούς της φυσικής (ιστορίας) της οικίας. Παράθυρα κλειστά και η ψευδαίσθηση της δυαδικότητας. Χαιρετούν βεβιασμένα με υποχρεωτική ευγένεια το γείτονα. Στενεύει κάθε φορά η ανάσα, όμως τα παράθυρα κλειστά.
Την φοβίζει αυτή η συνήθεια που στερεί χώρο από την αφή. Μια μέρα του έβαλε τις φωνές ανάμεσα σε δυο στίχους από το paint it black. Εκεί, μέσα στην καθημερινή διαδρομή με τα κλειστά τζάμια. Μαύρισαν κι αυτές κι έπεσαν στα πατάκια, ανάμεσα σε φρένο και γκάζι, μα και πάλι αυτός δεν έχασε τον έλεγχο. Και όμως, είναι σίγουρη, πως αν ανοίξει το πορτ παγκάζ, θα βρει από καιρό ξεχασμένη εκεί, μια βαλίτσα, με δυο αλλαξιές ρούχα, ασήκωτη από σκονισμένα όνειρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου