Πάσχα

Δεν αγαπώ το Πάσχα. Το άφησα πίσω μου και μαζί κάθε εορτασμό, σαν σήμερα πριν από 13 χρόνια. μια Ανάσταση στα γόνατα, στο παρεκκλήσι του Σισμανόγλειου και η μαμά στην εντατική. Κυριακή γιόρταζε. Σάββατο προς το μεσημέρι ετοιμασίες για την επόμενη όταν πήρε ο πατέρας τηλέφωνο: "Η μάνα σου πέθανε. Πηγαίνει στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο. Πέθανε"

Η πρώτη εικόνα τα πόδια της πίσω από την κουρτίνα, κίτρινα, όντως νεκρά. Προσπάθειες ανάνηψης. "Περάστε έξω παρακαλώ" "Η μαμά μου είναι μέσα" "Περάστε έξω"

Η καρδιά επανήλθε, ο εγκέφαλος ποτέ. "Αύριο γιορτάζει".

"Ψάχνουμε για εντατική στην Αθήνα. Βρέθηκε κρεβάτι στο Σισμανόγλειο" Ασθενοφόρο, σειρήνες, κι εμείς συνοδεία. "Δεν μπορεί, αφού χτυπάει η καρδιά"

Κρύο, κρύο στο διάδρομο σα να 'ναι Γενάρης. Δεν μπορούμε να τη δούμε, οι γιατροί λίγα λόγια. Το βράδυ είναι η Ανάσταση. Δεν μπορεί, θα τη λυπηθεί. Αύριο γιορτάζει. Είναι 59. Είναι η μαμά μου. Και δεν έχω προλάβει να της πω τόσα...Το βράδυ Ανάσταση στα γόνατα. Παρακάλι σε μια άκρη. Κλάμα βουβό. "Χρόνια Πολλά" Δε με νοιάζει. Λίγα χρόνια ακόμη κοντά. 

"Αν είναι να μου τύχει κάτι, θέλω μια κι έξω, να μη σας επιβαρύνω" παντα τέτοια ήσουν μαμά.

Δεν ξέρω πως πέρασαν οι μέρες στο διάδρομο. οι λίγες ώρες μέσα στο δωμάτιο.

"μαμά μ' ακούς;" "μαμά σε περιμένω" 

Οι γιατροί αρνητικοί. "Θα ήθελα να σας πω κάτι διαφορετικό. Είναι νέα γυναίκα" και το άλλο "Η μητέρα σας κρατά ένα κρεβάτι που μπορεί να χρειαστεί σ' έναν άνθρωπο που έχει ελπίδες"

Όμως έχουν ξυπνήσει τόσοι από κώμα. Μου λένε πως ο εγκέφαλος δε δίνει κανένα σήμα, όμως ακούμε τόσα κάθε μέρα. Έτσι δεν είναι;

Τετάρτη στο σπίτι να δω τα παιδιά. Να κάνω ένα μπάνιο. Το τηλέφωνο πάλι "Ελάτε γρήγορα. Η μητέρα σας τελειώνει" Δεν μπόρεσα να πάω. Λύγισα. Την περίμενα στο σπίτι της. Γύρισε την ίδια μέρα. δε μας επιβάρυνε, παρά μόνο με μια θλίψη που δεν ελαφρώνει με τίποτα. Και μ' ένα τίτλο τέλους για το Πάσχα. Της φόρεσα τα παπούτσια που της είχα πάρει δώρο για τη γιορτή της.