Οι σκέψεις στέρεψαν. Μόνο χρόνος. Λίγος. Μονότονος.

Κάτι τέτοιες μέρες, που έχει θυμό ο ουρανός.

Χαζεύω φυλλάδια διακοπών που δεν θα πάω ποτέ, ξενοδοχεία και μπαλκόνια με θέα κι ας φτάνει μια σκηνή δίπλα στο κύμα μαζί.

Η ηδονή των ονείρων. 
Φοβάμαι πως στο τέλος θα ξεχαστώ στις παραγράφους, απελπιστικά υπονοούμενη, ανάμεσα σε  διακοπές λόγω τεχνικών προβλημάτων.

-Στην προβλήτα, ένα χάρτινο καράβι προαναγγέλλει τον απόπλου-

Μόνο μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις, πως η απόσταση από αυτό που δεν θα γευτείς ποτέ, μεγαλώνει. Ανάλογα όλα σε αντιστροφή και δε χρειάζονται μαθηματικά για να τα υπολογίσεις, όμως δύσκολο πράγμα η απεξάρτηση.

Ως το μεσημέρι έβρεχε αποζημιώσεις στη σκόνη.

Οι άνθρωποι εδώ δε γελάνε πια. Μόνο υποδύονται χαμόγελα.

Ανάσα. Μπαλκόνια στεγνά, χωρίς αναστεναγμούς. Χρόνια τώρα.

Ξύνω μολύβια με μαχαίρι. Λιώνω τις μύτες και φτιάχνω σφαίρες.