saudade

Η φωνή της πια μόνο για να λέει "σ' αγαπώ" και τα χέρια της στο σχήμα του κορμιού του, αίμα ζεστό μαγνητισμένο, το πρόσωπό του στον αντικρινό καθρέφτη κάνει όλες αυτές τις κινήσεις που χωρούν μέσα σ' ένα εικοσιτετράωρο, τρώει, μιλάει, καπνίζει, διαβάζει, ζωγραφίζει, πληκτρολογεί, είναι πάντα το ίδιο πρόσωπο με τα μάτια που αυτή ξέρει, αυτή αγαπά, τα φορά φεύγοντας, τα φορά όταν είναι μακριά της κι αυτή μένει με τον θεατρικό, δανεικό εαυτό της να τον συναντά όταν ονειρεύεται, γι' αυτό αποζητά τόσο έντονα τον ύπνο, γιατί όλα όσα του λέει είναι αλήθεια και θα γεμίσει τη βαλίτσα, για να πάει να τον βρει, με μεταξωτά και βελούδα και αρώματα, να τον βρει στην άκρη του κόσμου εκεί που θα μπορούσε πια να τον αγγίζει, να τον φιλάει, να τον κρατά στην αγκαλιά της μ' ένα πάθος πανικό που δε θα φορά όμως κουρέλια για μάσκες μόνο κομμάτια απ' το κορμί του, απ' τη ζωή του, πετώντας στην άκρη το σακάκι του Άμλετ, την αραχνιασμένη Οφηλία, ακόμη κι αυτή την Μπλανς Ντυμπουά με τη φωτιά στα μάτια και θα βγάζει όλο το βράδυ απ' τη νάιλον σακούλα τα όνειρα, πυρπολώντας έναν κόσμο που δεν απαντά στις κραυγές της και που πια δεν θα μπορεί να ξεχάσει τα τελευταία ίχνη απ' το σχήμα τους που προσπαθεί να ξανασυντεθεί, να συναρμολογηθεί σε κάτι ενιαίο, πιθανό κι αγαπημένο.