Υπάρχει αίθουσα αναμονής για τα πάντα; 
Γι' αυτά που σε παρασέρνουν, που σε νοσταλγούν, που σε κάνουν να τα νοσταλγείς ; Μπορεί να περιμένει κάτι τόσο δυνατό, όταν καίει τα χέρια, που προσπαθούν να τ' αγγίξουν και τα μάτια που κρυφά το κοιτούν; 
Τρυπά η ψυχή, το στέρνο, η φωνή και ρέει ανεξέλεγκτο προς κάθε κατεύθυνση (λάμπεις σαν ερωτευμένη μου είπε...και δεν κατάλαβα γιατί παρεμβλήθηκε το "σαν") 
Εξώστης εξαίσιος, ο πυθμένας που με ρίχνεις, με συνοδεία γιασεμιά, πρώιμες πεταλούδες, ανθισμένες καρυδιές (έχεις δει άνθος καρυδιάς; θα σε πάω κοντά τους, να σου δείξω το βουνίσιο εαυτό μου) -και στο βάθος, η φιλαρμονική κρουστών άγνωστης αφρικάνικης φυλής. Μέχρι να σκεφτείς πως ονειρεύεσαι, βουλιάζει με θόρυβο το σώμα στην άμμο, μαζί με μονοσάνδαλους ιππόκαμπους και καβούρια-ουράνια τόξα- 

Δες πως καραδοκούν τα κύματα να γίνουμε νερό.