Μου είπε κάποιος μέσα στη βροχή: ''έχεις δύο αστέρια στην πλάτη".                                                    

 Το ένα λέω, το έχω να φωτίζει τη θάλασσα, δες,  σπάει το κύμα και στέλνει τις λέξεις σε μπουκάλι.

Με βαραίνει πολύ αυτό το πανωφόρι κι ας είναι άσπρο σύννεφο και κύμα.

Άνοιξε ένας κόσμος κι εγώ κρυμμένη τον αφουγκράζομαι, δεν τις ακούω τις ανάσες. Απόμεινε μια φωτογραφία γέλιο πλατύ κόντρα στον ήλιο…. όλοι τους περνούν για εραστές… τι εύκολα που ξελογιάζεται ο κόσμος μάτια μου. Στη θέση αυτή θα συναντηθούμε πάλι με τα χέρια ανοιχτά, να μου μιλάς για λέξεις, νότες και χρώματα. Επάνω μου ο έρωτας, σκαρφάλωσε, ούρλιαξε κι ας μείνει η φωτιά να αντιμετωπίσουμε. Εγώ δεν θα ντρέπομαι για τα φιλιά κι ας λέει ο κόσμος.

-Πού πας;

-Φεύγω κατά τα φεγγάρια 

-Καλημέρα μωρό μου, κλείσε τα μάτια, θα σ' αγαπώ και όλα θα περάσουν. 

Όταν μπήκα ήταν σκοτάδι… σαν κάτι… μου πονάει τα σπλάχνα.

Κρυώνω… έλα να σ' αγκαλιάσω

Ηχογράφησα τoν ήχο που κάνουν τα μάτια σου.                                                                      Ηχογράφησα  τoν ήχο που κάνουν τα μάτια σου.                                                                       Ηχογράφησα τoν ήχο που κάνουν τα μάτια σου.

Σηκώνεις τα μάτια και με κοιτάζεις,

σε θυμάμαι (καταραμένο δάκρυ).