Δυο

Ξύπνησα κομμένη στα δυο. Και με δυο αιχμηρές πλευρές σε κάθε κομμάτι. 

Μοιράστηκα σε μια λαϊκή αγορά σε ανθρώπους που στέκονται για ώρα μπροστά στον πάγκο, χωρίς να ξέρουν πoιο κομμάτι να διαλέξουν. 

Μάζεψα τις γόπες που δεν κάπνισα από το πάτωμα. Το ποτό που δεν ήπια. 

Μόνο τα ρούχα θ΄αφήσω έτσι επάνω σε καρέκλες και καναπέδες. Να ελπίζουν, να προσμένουν, αυτό το "μείνε". 

Φτιάχνω έναν καφέ που δεν θα πιω και γράφω σημειώματα σε χαρτάκια που μετά καταπίνω. Σκισμένα στα δυο κι αυτά. Να κόβουν τα δάχτυλα. 

Ποτέ στη ζωή μου δεν ερωτεύτηκα άνθρωπο. Μόνο λέξεις. Ίσως γιατί αυτές δεν πίνουν καφέδες, δεν καπνίζουν και δεν κόβουν στα δυο. 

Ξύπνησα σα λάμα μαχαιριού. Μέταλλο ν΄αντανακλώ τα βλέμματα. 

Και τώρα μπορώ και κόβω ζωές στα δυο.

Τι άλλο να πω. Μόνο πως θέλω να σταματήσω να κόβω ότι μ' αγγίζει. Στ' αλήθεια