Θα περιμένω να με καλέσεις.

Εσύ ή η  ηχώ της φωνής σου

στο βράχο πάνω απ’ το παλιό ναυάγιο

Κόντρα στον ήλιο  που  σφαλίζει τα λευκά σπίτια

Τις μάντρες με τις φραγκοσυκιές

Και τ΄ αγγίγματα

Πιο αιχμηρά απ’ τ΄ αγκάθια

Και τα στόματα

Μαζί με τα χέρια

Μαζί με τα μάτια

Και την ανάσα

Κρυμμένα όλα πίσω από τον τοίχο της επιθυμίας

Να μην ποθώ τίποτα παραπάνω απ’ την αφή της παλάμης σου

Μέσα στην ψιθυρισμένη καλοκαιρινή απομόνωση

Στα ξερά χορτάρια που τα ραπίζει ο άνεμος

Και στ’ αναμμένα μάγουλά μας

Να τα σκαλίζει η προσδοκία της ηδονής

//Ασέλγεια η επιθυμία

Τρυπώνει στο βασιλικό εκεί στη γωνιά του κήπου μου

Που κρύβεσαι ξανά

Σε χρώματα που μας μοιάζουνε

Σε δίχτυα που συγκρατούν τον ήχο

Από τα σμήνη των μελισσών

Και από το βλέμμα σου

Καθώς ακουμπά με φόρα στην πλάτη μου//

Τι παραπάνω μπορεί να σημαίνει ευτυχία

Παρά αυτή σου η ασχημάτιστη ασέλγεια

Που ξεγυμνώνει κάθε μου περίβλημα

Αποκαλώντας  με δική Σου