Μιλάς εσύ και τότε υπάρχω εγώ, αρχίζω να κινούμαι, να ζω, να βαδίζω , να τραγουδάω και όχι, δεν τραγουδάω εγώ, εσύ τραγουδάς, αλλά και πάλι το ίδιο σα να γίνεται μια μέθεξη- η λέξη από θεατρική αναγκαιότητα- ένα είδος ταυτότητας του γέλιου σου, της αναπνοής σου, ένα ήχο νερού που κυλά ευεργετικά στο στέρνο μου και γίνεται η αναπνοή μου, ο ρυθμός της αναπνοής μου και είναι τότε που συντελείται ένα παράξενο είδος θεάτρου σε τρία επίπεδα: την αόρατη επικοινωνία, την απόσταση και το πάθος. Και τα τρία δικά σου και δικά μου, σημείο ορισμού απ' όπου ξεκινά η άναυδη επικοινωνία των χεριών. Κι εγώ που κλείνω τα μάτια όταν μου μιλάς, σ' ακούω καλύτερα έτσι, μια χρωματιστή φωνή, ένα γέλιο μαζί μ' ευχή "να ζήσεις πολλά θεατρικά χρόνια"-πως θα λέμε στ' αλήθεια το έργο μας; Να ψάξεις για έναν τίτλο εντυπωσιακό, έχεις δίκιο, δεν είναι θέατρο αυτό, δεν μπορώ να βρω σε ποιο είδος ανήκει, αύριο, ναι, θα προσπαθήσω-μαζί μ' εσένα-νομίζω πως αυτό είναι το θέμα του έργου- μαζί μ' εσένα- όλο το έργο αυτή η λέξη:μαζί-και τα λέει όλα: μαζί, ζωή, αγάπη, πάθος, χέρια, απογεύματα, φιλί, ύπνο, ελπίδα, έρωτα, χαρά, γέλιο, λέξεις, αγκαλιά, κόκκινο, μάτια, φως-μαζί. Αυτός είναι ο τίτλος του έργου μας, σ' αρέσει; Μαζί-κι έχουμε τα πάντα.