Μείναμε ξάγρυπνοι όλο το βράδυ να σκαλίζουμε τα γρανάζια του ρολογιού, 
να δίνουμε σχήμα και χρώμα στους λεπτοδείκτες (κύκλους κόκκινους ήθελες να τους κάνεις) 
κι αυτοί σαν λάστιχα πετάγονταν απ' τα χέρια μας, πονώντας μας στην εκτόξευση, 
μέχρι που βγάζαμε αίμα κι εσύ στο ενδιάμεσο κοιτούσες στο παράθυρο, μήπως καλοπιάσεις με το βλέμμα σου, εκείνα τα λυκόφωτα τα μελωμένα 
και δεκατρείς φορές σε φώναξα αγάπη μου τη νύχτα εκείνη 
και ξέπνοη κατέθεσα την κούρασή μου στο στέρνο σου, 
όταν απ' τα μαλλιά μου ξέμπλεξες μια θρυαλλίδα, 
κόκκινη αρτηρία, μαγνήτη στην αστραπή που έτρεχε να μας συναντήσει.



http://damina.altervista.org/_altervista_ht/videoGarbog.gif