Τελικά δε με νοιάζουν και πολλά πια.

Βαρέθηκα το κάψιμο και το ξόδεμα πάνω σε στεγνά βράχια

Βαρέθηκα τα υποκειμενικά σωστά και τα αντικειμενικά λάθη- βαρέθηκα και το ανάποδο- βαρέθηκα τις μισές λέξεις και τους μισούς ανθρώπους. Δεν είναι για μένα αυτά. Εγώ θέλω μόνο τα πολλά, δοσμένα με την δύναμη ενός χαστουκιού.

Θέλω ξαφνικά να είμαι μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε, ανεξίτηλη.

Καυτή σαν πύρινο ομοίωμα ζωής καθισμένο σε μια βαλίτσα κάτω από έναν υποθηκευμένο ουρανό και τίποτα δικό μου πια.

Αυτό θέλω να είμαι.

Φεύγω λοιπόν ξανά και ξανά.

Πάω να φτύσω κουκούτσια αυγουστιάτικου καρπουζιού στ' άστρα μπας και τους αλλάξω το περίγραμμα. Να κατεδαφίσω το στερέωμα και να φτιάξω ένα νέο.

Για το κομμάτι που μου αντιστοιχεί στο βλέμμα.

Είπες κάποτε πως θες ένα φάρο, μια ψάθα, ένα καλάμι να ψαρεύεις και τη μοναξιά σου για να φιλάς τις νύχτες κάτω από τα άστρα. Μόνο αυτό.

Εγώ θέλω τα πάντα. Μόνο για μένα.

Και αυτή την φορά λέω ότι σκέφτομαι να το πράξω κατευθείαν.

Αλλιώς θα αναγκαστώ να αποφασίσω

ξανά.