Όσοι τους είχαν δει μαζί, έλεγαν πως είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο, όπως λένε και οι παλιές ελληνικές ταινίες,  που έβλεπαν αγκαλιά, γιατί στην πραγματικότητα τέτοιο πλάσιμο μπορεί να μην υπάρχει. Οι δυο τους όμως δεν το συζητούσαν ποτέ, ούτε με άλλους, ούτε καν με κατεργαρέους, ειδικά αφού δεν είχαν αποκτήσει δικά τους επιρρήματα. Απέφευγαν συστηματικά τους επιλόγους, τα κλειστά σπίτια, ακόμη κι αν έλαμπαν από καθαριότητα κι έφευγαν κάθε μέρα για μέρη που κανείς δεν ξεκινά και που κανείς δε σε πάει, παρά η ψυχή σου.  Ήταν χθες που αρνήθηκαν να συμπληρώσουν εκείνο το ερωτηματολόγιο με ερωτήσεις του τύπου "πόσο ζωντανός είσαι;"  "πόσο αντέχεις να βλέπεις τα ψίχουλα στο τραπέζι;"  "γλύφεις το κουτάλι από το γλυκό και το βουτάς πάλι στο βάζο",  "υποφέρεις από λάθος σκέψεις;". Μάσησαν το χαρτί μέχρι να το καταπιούν και τώρα τους ζητούσαν επιτακτικά ν’ ακολουθήσουν μια βαλίτσα που ταξιδεύει μια μέρα με καράβι, ή με πλοίο, ή με αμάξι, μια βαλίτσα μισογεμάτη απ’ τα κομμάτια τους. Αυτή θα τους βγάλει τελικά στο νησί, στη θάλασσα ή σε στεριά, με μπαχτσέδες, σκυλιά δικής τους επινόησης και παιχνίδια παρανόησης που δοκιμάζουν την τύχη τους με δάχτυλα που παίζουν ολόκληρες συναυλίες για φαντάσματα. Θα βρουν μια δουλειά κανονική, με κλαδιά έξι τετραγωνικών, το μεσημέρι θα παραβγαίνουν ποιος θα επιστρέψει πρώτος για να κερδίσει το μαγείρεμα και το σπίτι τους θα έχει οπωσδήποτε ένα χωλ που θα ενώνει τις επιλογές τους κι ένα χώρο για προσωπικό φεστιβάλ βιβλίου, όπου θα κάνουν έρωτα στο πάτωμα πίνοντας ο ένας τον άλλο ανάμεσα σε ονομαστό συγγραφικό κοινό, ανάμεσα σε καυτερές σάλτσες, μουσικές υπνο-δωματίου, ακροάσεις ντροπαλής ηθοποιού και ανερχόμενης πορνοστάρ, έντυπα στήριξης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δικής τους σεξουαλικότητας.

Κάθε πρωί αυτή θα λέει ‘ναι’, αυτός θα λέει ‘ναι’ για ν’  αρχίζουν όλα πάλι απ’ την αρχή σε πλοίο, αεροπλάνο ή με τα πόδια το πολύ πολύ.