Τα πρωινά στάζει η υγρασία πάνω στο τζάμι και μ' εμποδίζει να δω τις εικόνες. Φτάνει άναρχα στα σωθικά, περπατιέται λες ο δρόμος που περνά, ένα φίλτρο αγνωμοσύνης πριν ξημερώσει. Ίσα π' ακούω το γκρι της θάλασσας στο σκοτάδι.

/Άμυνα. Ευτυχώς το μέσα βαδίζει ξυπόλυτο σε κούφιες αμαρτίες/

/Ένα-δύο βήματα σε παλιό ξύλινο πάτωμα/

Τώρα που τα μέσα μου ουρλιάζουν, τώρα που πετάγομαι καταμεσής του ύπνου, με ξέχασε το ξενύχτι.

Σα να 'ρχεται το σύμπαν στα ίσια του, μέσα από δυο σχοινιά με απλωμένα ρούχα.

Κρατώ την μπαλκονόπορτα ανοιχτή κι ας κουκουλώνομαι ως τ' αυτιά το βράδυ. Δεν είναι αυτό που περιμένω. Θα ονομάσω το αναμενόμενο αλλοτινά δικό μου. Απομεινάρι μιας σφαγής που έπρεπε να γίνει.

/Δεν είμαι το σχολείο που φοίτησες αγάπη μου.  Τα μαθήματά σου δε διδάσκονται εδώ/

/Με νότες κλεμμένες δεν αλλάζει το ρεπερτόριο και τα δάκρυα μπορούν να γίνουν βρώμικο λιμάνι που κατατρώει ό,τι βρει/

Μην στέκεις στο πηγάδι αν δε διψάς πραγματικά.