Υπάρχει μια πλατεία στο τέλος του δρόμου, όμοια με σκηνή θεάτρου. Κάθε βράδυ οι σκιές φορούν τις μάσκες τους και βγαίνουν. Κάθε βράδυ διαφορετικό ρεπερτόριο, άλλες γλώσσες, βγαλμένες μέσα από στρώματα μ' ελατήρια, μέσα από σώματα με ξέφτια.

Ψίθυροι από σελίδες, κάποια μαζεύει τα μαλλιά ψηλά, αγουροξυπνημένη σκοντάφτει στον χθεσινό οργασμό της. Πλίνθινη προσποίηση. Δε φορά τα καλά της πια. Ταιριάζουν περισσότερο στην ντουλάπα.

Μέσα στο δωμάτιο βράδιασε νωρίτερα. Γαλάζιο φως και στριφογύρισμα στα σεντόνια. Δεν έχει πολλές μυρωδιές τούτη η εποχή. Παλιότερα ήταν ξύλο καμένο, τώρα με τις παρατάσεις των θερινών παραστάσεων, μυρίζει ουδέτερο, αδιάφορο, δεν ξέρει πως να τ' ονομάσει. Αποφάσισε να ξενοικιάσει.

Αργά το βράδυ τον νιώθει να περπατά στην σπονδυλική της στήλη. Ένα ένα βήματα της γλώσσας σέρνονται πρόθυμα μέχρι να νιώσει τον σπασμό. Ο χρόνος δε μετριέται παρά με την εξομολόγηση εκεί στο λαιμό.

Δεν κάνουν απολογισμούς πια.