Αντίθρηνα

Στο κρεβάτι σαλεύουν λουλούδια. Πουλιά και λουλούδια. Είχε βρει μια λέξη τ' απογεύματα, μ' αυτήν έλεγε τα πουλιά, μ' αυτήν έλεγε τα λουλούδια, μια λέξη αντί "αγάπη μου", αντί "διψάω", αντί "φόβος". Μια λέξη που δε θυμάται πια, γιατί στο κρεβάτι σαλεύουν πουλιά και χρώματα και λουλούδια και τα κορμιά τους και λέξεις κομμένες στα δυο, στα πέντε, στα οχτώ.

Έγραφε μετά στους τοίχους "πα" όπως "παράδεισος". Πλάι στα ζωγραφισμένα πουλιά, στο τζάμι, έγραφε "Τι θα πει αυτό:" την ρωτούσε εκείνος "Τίποτα, τίποτα, είναι μια λέξη για μένα και για μας, για κανέναν άλλο", και κρυβόταν πίσω απ' τα λουλούδια.

Τα γυμνά της πόδια πάνω στο σεντόνι. Και τα χέρια του, μακριά δάχτυλα και κομμένα φτερά, σαν από πουλιά τα φτερά κομμένα, χρώματα, συλλαβές και λουλούδια. Τα γυμνά τους πόδια. Κορμί γυμνό. Ένα και δυο μαζί. Ποιος δεν μπορεί να θυμηθεί? Πίσω από το πρόσωπό του αυτή και πίσω απ' το δικό της αυτός. Πίσω και από τους δυο το 25ο γράμμα στην αλφάβητο. Σχήμα γεωμετρικό με ήχο ασυνήθιστο. Ήχο από ήχους δικούς τους. Λέξεις φανταστικές, από σύντμηση νεκρών λέξεων, που τις χρησιμοποιούν μόνο οι εραστές πια, με απορίες και κενά για τους υπόλοιπους.

Παρονεμία, αβυσσοδός, αντίθρηνα...