Ζελατίνα

Το πρόσωπό της τυλιγμένο σε ζελατίνες από μαύρο και καφετί υλικό, ένα είδος διάστικτου σελοφάν με καταργημένα σχήματα από κορμί και σώμα και χέρια-τίποτα. Τότε μόνο, ανάμεσα στο διάφανο υλικό και στο αίμα, όπως σε αργή προβολή, τον είδε -  του μιλούσε, σε μια οκτάβα χαμηλότερη απ' το συνηθισμένο μα εκείνος δεν απαντά.

Η φωνή της σταματά μόνο όταν εκείνος σηκώνεται και φεύγει. Τότε γίνεται κάτι απίστευτο: βγάζει το πρόσωπό της και το κρεμά στον αντικρινό καθρέφτη. Ύστερα, μ' αυτό που τώρα πια είναι το πρόσωπό της, κάνει όλες εκείνες τις κινήσεις που χωρούν σ' ένα εικοσιτετράωρο: τρώει, μιλάει, ακούει τα νέα, διαβάζει , μπαίνει και βγαίνει στο αυτοκίνητό της, τραγουδάει,μιλάει για δουλειές, κάνει έρωτα όπως κάποιος άλλος θα έκλαιγε, τελειώνει χωρίς να πει λέξη. Το πρόσωπό της κρέμεται στον απέναντι καθρέφτη, είναι το πρόσωπο που ξέρει εκείνος και έχει τα μάτια, τα μαλλιά, το στόμα της -το άλλο, που μ' αυτό περιφέρεται στην προβαλλόμενη ταινία είναι ένα μάλλον συμπαθητικό, μάλλον θηλυκό, μάλλον καθημερινό, μάλλον τυχαίο. Γιατί, το κρεμασμένο στην άκρη του καθρέφτη πρόσωπό της, το φορά μόνο φεύγοντας, "λατρεύω το θέατρο" και είναι αυτό που κάνει κάθε φορά που τον συναντάει, που του μιλάει, που κυκλοφορεί, που παίζει θέατρο -"απίστευτο! θαυμάσια ηθοποιός! θα 'λεγε κανένας πως γεννήθηκε γι' αυτή τη δουλειά!"- μια θεατρίνα που παίζει το δανεικό, κατασκευασμένο εαυτό της κάθε βράδυ μπροστά σ' ένα κοινό άσχετο, ανυποψίαστο, ενθουσιώδες: "μπράβο! σα να ήταν αλήθεια!" Γιατί μόνο αυτό είναι αλήθεια και τίποτα άλλο.