Ίσως

Τη μέρα που σε γνώρισα ξεκίνησε η γη να επιπλέει

Και τ' άστρα γίναν τόσο δικά μας

κομμένα καθώς φαίνονται από γιγάντιο ψαλίδι

Ακόμη κι η πανσέληνος βάφτηκε σε δάκρυ ξενυχτισμένο

Δεν ξέρω

Ίσως έτσι είναι όταν καταφέρνεις τελικά και πετάς

έξω από την ανθρώπινη μορφή

Ίσως είναι πάλι γιατί μέρωσες

εκείνο το ζώο που γράπωνε την καρδιά μου

-τεράστιο καβούρι-

και που βελόνες και νυστέρια χρόνια σήκωναν ψηλά τα χέρια

Ίσως γιατί μπόρεσα με μιας να το ξεχάσω

κι ανοιγοκλείνω πάλι βιβλία και γελώ και κολυμπώ

στον επιπλέοντα πλανήτη

Κάποτε ονειρεύτηκα πως σε βρήκα

ανοίγοντας το παράθυρο να βάλω λίγο γάλα στο περβάζι

σε είδα να σπρώχνεις το φεγγάρι παραπέρα

μην κρύβεται απ' τα μάτια μου

και μου ζήτησες μια βόλτα στη λίμνη που απομυζεί τα χτυποκάρδια

μήπως έτσι και γλυτώσουμε τον ταχυκάρδιο αφανισμό

φτιάχνοντας πυροτεχνήματα

που αφανίζουν τη γλώσσα όταν σαλεύει πέρα από λόγια λιγωμένα

Ίσως  ήταν τότε που άρχισα να πιστεύω στα όνειρα