Μέσ’ απ’ το υγρό τζάμι που χωρίζει το δικό σου βάθος απ’ το δικό μου

Ένα παιδί θλιμμένο, όπως εγώ, μας βλέπει

Απ’ τη ζωή αυτή, που τις φλέβες μας καίει,

σα να ‘ναι μοίρα να δεθούνε οι ζωές μας. 

(Αγαπώ των ναυτικών τον έρωτα, που φιλούν και φεύγουν, χωρίς ν’ αφήνουν καμιά υπόσχεση, καμιά να τους προσμένει

-μια νύχτα να πλαγιάσουν αποζητούν, στο στρώμα της θάλασσας-)

Ψέματα, το ξέρεις,

Αγαπώ τον έρωτα που μοιράζεται σε φιλιά και στρώματα,

Αιώνιο, άφθαρτο ή εντελώς κουρελιασμένο

Που ζητά να λευτερώνεται για να σκλαβωθεί ξανά

(την εκούσια σκλαβιά μου σ’ εσένα ερωτεύτηκα) 

Όπου και να βαδίσω πια, έχω τη ματιά σου

Κι όπου βαδίζεις θα κουβαλάς τον πόνο μου 

Αρχέγονα δική σου

Έρχομαι απ’ τα χέρια σου- δεν ξέρω που να πάω