Σ' αγαπώ

Με το βλέμμα καρφωμένο στο θυρωρείο τ’ ουρανού ξετρυπώνω νέους αστερισμούς πίσω απ’ τα σύννεφα. Από παιδί θεωρούσα, πως αν ψάχνεις με την ψυχή να βρεις ένα όμορφο πράγμα κάθε μέρα, θα έπαιρνες τελικά πίσω το μερίδιο της ομορφιάς που σου αναλογεί. Κάπως έτσι σε βρήκα κι εσένα ένα βράδυ ακολουθώντας αστερισμούς και περπατώντας επάνω στον γαλαξία. Ήταν τότε που κατάλαβα πως ξεκίνησες να σκάβεις στο πίσω μέρος της πλάτης μου και να ψάχνεις τα σημάδια του οργασμού της ψυχής μου. Έρχονται άραγε σε οργασμό ποτέ οι ψυχές;

«Σκάψε λοιπόν» σου είπα. Σκάψε, μέσα σε τρικυμίες να βρεις τον θησαυρό. Όλα μπαζωμένα, σκουριασμένα από χώματα, υγρασίες ματιών, κεντρικές ιδέες ανθρώπων, πεταμένες αγάπες, όνειρα αραχνιασμένα, νεκρά λόγια με κέρινα χέρια και χώμα πολύ χώμα από αυτό που αφήνουν οι άνθρωποι στο φευγιό τους. Μέσα στο πηγάδι, κάτω απ' το μαξιλάρι ρίχνεται το φεγγάρι μαζί με τα πουλιά που πετούν μέσα μας.

Λέξεις μας ένωσαν, μπορεί και κάποιες συμπτώσεις. Μαζί σου βρήκα τη δύναμη να λοξοδρομήσω στο σκοτάδι. Τι δύσκολο να εξηγείς στους άλλους τον τρόπο που τους αγαπάς και ακόμη τι δύσκολο να τους αγαπάς με τρόπο σωστό και πάνω απ όλα τι δύσκολο να λύσεις τη σιωπή σου και να τους το πεις. Πας να το πεις και μπερδεύεται το στόμα σου, πας να το προφέρεις, αγωνίζεσαι να συμμαζέψεις τα φτωχά σου φωνήεντα για να μιλήσεις και εκείνο αγκυλώνει τη γλώσσα. Γιατί είμαι σίγουρη πως αν το "σ αγαπώ" δεν ήταν λέξεις θα ήταν αγκάθι αχινού που όλο κάνει πως θα βγει μα δεν βγαίνει.

Είσαι μια μυρωδιά που δεν γνώρισα ποτέ πραγματικά, όμως τι παράξενο...την κουβαλώ συνεχώς μέσα μου