Λέξεις μουδιασμένες έχουν νοικιάσει το σώμα μου και μ' έχουν
μετατρέψει σε άγαλμα κυκλαδίτικο, ώρες καθισμένο στην ίδια στάση,
να παλεύω με την έλλειψη των χρωμάτων ξεπλένοντας σκέψεις
με ζεστό νερό και σπιτικό σαπούνι ποτάσας.
Ξυπνώντας νιώθω πνιγμένη απ' την ανάγκη ν' ακουμπήσω τα χείλη μου
ανάμεσα στ' αυτί και στον ώμο σου, ξεχνώντας ακόμη και τ' όνομα
του σημείου αυτού στο κορμί σου.
Ένα ειδώλιο, καθισμένο σ' ένα δωμάτιο-τραπέζιο χωρίς γωνίες, με
τοίχους λευκούς, ν' αναμένουν το χρώμα, τον καιρό, την λύτρωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου