Αυτό που πόθησα πιο πολύ ήταν το βλέμμα σου. Πάντα είχα αυτή την αίσθηση, πως το σώμα κατατιέται εύκολα, όμως το βλέμμα μπορεί να μείνει κλειδωμένο και απόρθητο, ακόμη και στη στιγμή της μεγαλύτερης ηδονής. Δεν υπάρχει αντιπερισπασμός, αντίδοτο, ή υποκατάστατο, σ' αυτόν του πόθου τον θολό φάρο, που σβησμένος οδηγεί στα βράχια και στο πιο μελανό βυθό. 

Έτσι είναι ο έρωτας στην πραγματικότητα, λάβα πηχτή σκοτεινή με φλεγόμενη περίμετρο να ξεγελά πως μπορείς να περπατήσεις πάνω, για να καείς ως το μεδούλι.

Τα φθινόπωρα είναι σχεδόν πάντα γεμάτα με οδύνες τοκετών, όσων είχαν βυθιστεί στην καλοκαιρινή ραστώνη, κάτω από τον σκληρό ήλιο. Ανάμεσα σε ξόρκια, αφορισμούς και υποσχέσεις αναζητώ τα σωστά γράμματα, ανάμεσα σε διάχυτους κι αδιευκρίνιστους πόνους στο σημείο ακριβώς που γεννιούνται οι ανασφάλειες και οι φόβοι οι πιο μυχοί. Συναρμολογώ κομμάτια, με διαφορετική κάθε φορά σειρά, μεταπλάθοντας τα υλικά σε νέες δίνες. Τυραννικά τρεπτή.Ποτέ όμως πια παραπλανημένη.

Δύσκολος άνθρωπος, αλήθεια, τ' ομολογώ, όμως απαιτώ πλέον από τη ζωή μου ν' αγαπηθώ γι' αυτό που είμαι και όχι γι' αυτό που επιθυμεί κάποιος άλλος ή που θέλει να βλέπει πάνω μου. Αλλιώς δεν θα βρεθούμε ποτέ. Και ο έρωτας είναι έρωτας κι έτσι ήταν πάντα, όχι σεξ, όχι πήδημα. Είναι η ραχοκοκαλιά που τρέμει στο ελάχιστο άγγιγμα. Το χάδι στα βλέφαρα. Είναι να μπορώ να κοιτάζω στα μάτια σου κατευθείαν και να βλέπω τα πιο παιδικά σου όνειρα.  Ευάλωτες στιγμές, ευάλωτοι κι εμείς, να έχουμε αφήσει τις πανοπλίες στο κατώφλι, ούτε καν να περάσουν την πόρτα. 

Έτσι ενώνονται οι ζωές, για τόσο, για όσο. 

Δεν μπορώ να σκληρύνω για σένα. Να χρωματίσω θεατρικά τη φωνή μου σ' ενα ρόλο femme fatale. Το ξέρω πως εσύ θα διακρίνεις αμέσως τις αιμορραγίες μέσα μου και δε θα με πιστέψεις.

Ο ορίζοντας είναι οφθαλμαπάτη, όχι κοινή για όλους, για τον καθένα σταματά εκεί που αντέχει.