Μούσκεμα οι χάρτες κι οι πυξίδες της  έλλειψής σου, σχηματίζουν κομμάτια παζλ στο τραπέζι της κουζίνας. Οι βαλίτσες σου από καιρό εκεί, στην πόρτα τείνουν τις λαβές τους.

 Όλα κρεμασμένα στα τσίνορά μου, να τα κοιτώ χωρίς να με βλέπουν σε μια διαδρομή με πιρόγα Αλιάκμονα-Λουδία-Αξιό, να φυτεύω τριαντάφυλλα στις ξεχασμένες εκβολές τους. Μου έχουν πει ότι εδώ είναι που συχνάζουν άντρες εραστές και γυναίκες με μαβιά χείλη. Δεν τους είδα ποτέ. Ούτε καν όταν ξερίζωνα τις αγριάδες για να προετοιμάσω το έδαφος. Σύννεφο στα μάτια και λεωφόρος ποταμός να φτάνει στην ψυχή σου. Που βρέθηκαν τόσα οδοφράγματα; Τα φοράς σα ζώνη ασφαλείας και μαγειρεύεις Ιθάκες μαζί με μύδια στην κατσαρόλα.  Πολύ με στενεύει αυτός ο ατμός.Βάλε λίγο βανίλια μήπως γλυκάνει η μυρωδιά..και γλυκάνισο που η θύμησή του κάνει την καρδιά μου να χτυπά γρηγορότερα. Στο έχω πει ότι σε είδα στον ύπνο μου πριν σε ανταμώσω; Κοντοστέκομαι τώρα στη γωνιά να σε πάρω τηλέφωνο ‘ Εγώ είμαι’, σου λέω. ‘Είμαι ερωτευμένη με τα ποτάμια και μ’ εσένα’ .Το κλείνω πριν απαντήσεις και γλιστρώ με παγοπέδιλα σε βρεγμένους δρόμους μαζεύω λάσπες, πέτρες και χώμα για να φέρω πίσω και θυμάμαι τους άντρες εραστές και τις γυναίκες με τα μαβιά χείλη κι εσένα με το νυχτερινό βλέμμα που όταν επιτέλους σε αφομοιώσω σε κάθε κύτταρό μου θ’ αρχίσει ο πυρετός