Κάθε που πιάνω να σου γράψω γεμίζω με μια περίεργη έξαψη, σαν τα δάχτυλα ν’ αδημονούν να πηδήξουν στην επόμενη λέξη, μήπως καταφέρουν και δώσουν μορφή σε κάτι που ν’ ακούγεται από τα δικά σου αυτιά. Όλα κομμάτια μιας ιστορίας τύχης ή ατυχίας μέσα από αρμένικες μουσικές και βόμβες του Φαρούκ. Αφόρητα γεγονότα που κολλάνε σαν πετιμέζι, χωρίς συνοχή τις περισσότερες φορές, ν’ αναζητούν το μέσο όρο των επιλογών μέσα από κομμάτια που λείπουν. Και πιο κει ο φόβος μου, να ξυπνάω χωρίς παρουσία, ν’ ανεβαίνω 15 -20 ορόφους (μπερδεύομαι στο μέτρημα), στον ουρανοξύστη, προσπαθώντας να μετρώ τα σκαλιά για να μην κάνω αναφορές σ’ εσένα, γιατί δε μ’ αφήνεις τελικά να λυπηθώ όπως μου πρέπει, για όσα γίνονται μπροστά μου χωρίς επιθυμία.
Έχω κι αυτούς που περιβάλουν την καθημερινότητά μου, δεν ξέρω πόσο σημαντικοί είναι, πρέπει να μάθω να συγκρίνω, γιατί το μόνο μέτρο είναι πως εσύ για παράδειγμα είσαι σημαντικός στη ζωή μου. Όλοι οι άλλοι δεν φτάνουν να με γεμίσουνε, ούτε καν εγώ, σ’ έναν χώρο που το ασανσέρ είναι εκεί που το άφησα χθες, ίσως και προχθές. Προσπαθώ να σβήσω φωτιές με το σάλιο μου, ψάχνω να ονομάσω σημεία του κορμιού σου (πως λέγεται αγάπη μου το «πίσω απ’ τα’ αυτιά» που θέλω να σε φιλήσω?), ψάχνω να νοικιάσω ένα σπίτι που να έχει μόνιμα ανοιχτά τα φώτα, να μην υπάρχουν διακόπτες στους τοίχους, γράφω λέξεις σε κουτάκια από σπίρτα και πακέτα τσιγάρων που δεν καπνίζω, ευφυείς προτάσεις που να τις βάζω δυο-δυο να συνωμοτούν μέσα σε φωλιές αποδημητικών που ετοιμάζονται για την επιστροφή των αλλοδαπών ενοίκων τους και ψάχνω στο χώμα απαντήσεις για να μην χάσω σ’ αυτό το παιχνίδι, γι’ αυτό φυλάω τα ρήματα στο δικό τους κουτί, όμως φοβάμαι μη σαπίσουν. Αποφάσισα ν’ αποκτήσω ωραία φωνή, να τραγουδάω σε πρωινά μαγαζιά Ρίτσο και Ελύτη και το Μεγάλο Ερωτικό και να σαλπάρω κάθε ώρα με άλλον Καβαδία, ενώ ενδιάμεσα θα σχολιάζω για την κοσμική ζωή, την άλλη από εμάς, από εσένα κι από μένα και θέλω να πω ότι δε μας νοιάζει, αλλά δεν θα το πω γιατί δεν θέλω να καταναλώσω τις λέξεις σε κουβέντες για να γίνονται και τις χρειάζομαι γι’ αυτές που φτιάχνω προτάσεις δικές Σου. Να σου πω ακόμη πως θέλω ν’ ακουμπήσω τα χείλη μου σ’ εκείνο το κόκαλο που εξέχει στον καρπό σου, να εξορίσω τη βαλίτσα σου κατηγορούμενη που δε μένεις εδώ και για όλα τα παραπάνω και τα παρακάτω εγκλήματα που μου βγάζουν την ψυχή. Θέλω εσένα, χωρίς ν’ αναρωτιέμαι πότε μάκρυναν τα μαλλιά σου, χωρίς να χρειάζεται να βρω έναν καλό αποχαιρετισμό ή ένα τίμιο τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου