Σου χρεώνω τον ύπνο μου πια. Αυτόν που σε αποζητά κραυγαλέα για να συνεχίσω σε μια αναρρίχηση στο ξύπνημα, μέσα σε μια παραζάλη, που με προκαλεί να ελπίζω, πως ίσως να ζήσω εκείνη τη στιγμή που θα μου κόψει την αναπνοή. Φτάνω να ζω ανάποδα. Η πραγματικότητα είναι αυτή μέσα στις ομίχλες των συνεχών ονείρων, μ' ένα βόμβο απροσδιόριστο, σχεδόν άγνωστο, κινήσεις δύτη και στερημένη από κάθε περιττό υπότιτλο. Κάθε φορά επιστρέφω σ' έναν τόπο γνώριμο, που δεν έχω δει και δεν έχω ζήσει ποτέ και που με προσμένει σχεδόν φιλάνθρωπα. Η επάνοδος του Οδυσσέα, η προσμονή της Πηνελόπης και ο χορός των μνηστήρων, πίσω από μια πόρτα που κλείνει όλη του κόσμου την βροχή μέσα της.

Δε με χωρούν οι ώρες μου, έχουν στενέψει επικίνδυνα οι διαστάσεις τους, τόσο που δε μ΄αποδέχονται μόνη πια. Αγριεμένος ο πόθος, αναζητά να ξεχυθεί σ' αυτό που δεν ξέρει, που δεν έχει αγγίξει. Συναρμολογώ κομμάτια από άπειρο, μαζί με υγρασία, αφορισμούς, τυραννικές τέρψεις, και παραπλανητικούς αμμόλοφους που αλλάζουν σχήμα μέσα σε νέες δίνες. 

Ατροφικές κλήσεις οι κλήσεις μου, πρέπει να φτάσουν στην εσχατιά της ανάγκης για να βγάλουν φωνή, να ξεφύγουν από αυτό που μου αδειάζει την ψυχή, για να μ' αφήσει γυμνό κουφάρι στο "χωρίς" σου. 

Αποχυμώνω τις λέξεις σου, κυλιέμαι στην ανάσα, το γέλιο και τις σιωπές σου, χτίζοντας έναν ηδονικό λαβύρινθο. Μοναδικός μίτος το βλέμμα σου, αυτή η λοξή ματιά σου, που μεταμορφώνει τις ώρες μου σε σατανικά καλούπια, που παλεύουν να δώσουν σχήμα στη ζωή μου ολόκληρη. 

Με διέλυσες, με εκφύλισες από την άκαμπτη αγευσία μου σε μοναδική φωτοχυσία. 

Σ' αγαπώ