δίχτυ

Φτάσαμε απ' το τίποτα ν' ανήκουμε ο ένας στον άλλο. Μαντατοφόροι μιας προαιώνιας έξαψης, οδοιπόροι στα χνάρια της κατάληψης, να χωράμε σε σιωπές, να περισσεύουμε σε ανταρσίες και διεκδικήσεις, ανώριμοι στις συγκρούσεις, που δε μας ορίζουν. 

Ο έρωτας μας αφορά, ίσως μαζί του φτάσουμε στο όρος των ελαιών, ανυπόφοροι για μισούς εαυτούς, ανυποψίαστοι για τον φθόνο, αδιάφοροι για όσα δεν αλιεύονται στον δικό μας πια κόλπο.

Περπατώ, περπατάς, περπατάμε σε ρήματα πρώτου πληθυντικού, 

παγιδεύοντας σκέψεις, λόγια και χροιές. 

//Η υπεροχή της εκατέρωθεν γνώσης υπερβάλει μπροστά στον χρόνο//

Ξέρω πια πως η απώλεια θα με πονούσε και πως οι ασκήσεις της λογικής καθαρογράφτηκαν όλες λάθος. Το είδωλο στον καθρέφτη δεν επιβεβαιώνει τη ζωή παρά μόνο αν το περιγράψεις με κόκκινη τεθλασμένη. Ό,τι δε ζούμε ζητά επιτακτικά τη δικαίωση, εχέμυθο στη μνήμη της ηδονής, να καταλαγιάζει σε τρυφερότητα, να εξεγείρεται σε τόλμη και να δειλιάζει μόνο μπροστά σε χωρισμούς.

Μέσα σ' αυτό το δίχτυ με κινήσεις απόγνωσης παλεύουμε να μπλεχτούμε όλο και πιο ασφυκτικά εφ' όρου ερώτων και άλλων ακατανόητων ανυπόφορα φτωχών στην περιγραφή λέξεων.