Δεν μπορώ να κοιμηθώ

Φοβάμαι τις νύχτες μόνη μου

Ύπνος. Υδρόβιες νύχτες.

Σου λέω μία μία τις λέξεις. Φοβάμαι. Τις νύχτες. Μόνη μου.

Υδρόβια όντα όλη νύχτα, ανάμεσα στα μαλλιά μου, σαλεύουν.

Αθώα μάτια τα μάτια σου. Σοβαρά.Και το δέρμα των χεριών σου. Όχι τα χέρια τα ίδια. 

Αυτά μόνο αθώα δεν είναι, με τέτοια σημάδια που αφήνουν. Το δέρμα μονάχα. Ναι, έτσι ξεκομμένο.

Και το στόμα σου.Δεν έχω ακόμη αποφασίσει για την ενοχή του, όμως μάλλον δεδομένη κι αυτή.

Όταν σ' ακούω να μιλάς, η φωνή σου γίνεται δάχτυλα που με χαϊδεύουν απ' το στόμα μέχρι τα γόνατα.

Το σκοτάδι είναι όπως το νερό. Μπαίνεις μέσα μέχρι το κεφάλι. Κι αυτό ήταν όλο. 

Μαθαίνεις, μου λες.

Άμαθη θα μείνω.

Σε σκοτάδια νερά. Σε νερά σκοτάδια, που σχηματίζουν κόμπους.

Σαλεύουν στον ύπνο μου.

Κοινή ιστορία. Σ' ερωτεύτηκα. Όμως, αυτές τις βουτιές τα βράδια χωρίς εσένα,

 δεν μπορώ να τις ξεκόψω απ' τον φόβο.

 Ίσως να μην είναι το σκοτάδι που μ' αγριεύει πια, μα αυτό το "χωρίς".

Άφησέ μου την πόρτα λίγο ανοιχτή, αυτή η χαραμάδα είναι σα να μου γελάς, σα να μ' αγγίζεις.

Θα μπορέσω να 'ρθω ξυπόλυτη μέχρι την πόρτα. Να σε κοιτάξω κρυφά. Κι αν όχι τ' ολόγραμμά σου, το σχήμα απ' το κορμί σου κάτω απ' το σεντόνι. Να ξαπλώσω δίπλα με τα μάτια ανοιχτά, να πιαστεί το βλέμμα απ' το ταβάνι, αναζητώντας το φιλί να διώξει το "χωρίς" και τον φόβο.