Δεν ήταν καλή στα ψέμματα, όμως ποτέ δεν αγάπησε τον έρωτα. Έγραφε γι' αυτόν, τον γελοιοποιούσε ενίοτε. Ακόμη κι αν οι ήρωες που χρησιμοποιούσε μπλέκονταν ερωτικά, ήταν ολοφάνερο πως δεν ήταν αυτός ο αυτοσκοπός τους.
Τον αντιμετώπιζε περισσότερο σαν κουζινικό συστατικό, ένα μπαχαρικό που δίνει γεύση, αλλά και που χωρίς αυτό η ζωή-θεωρούσε- πως τρώγεται. Ακόμη κι όταν μπροστά της ανοίγονταν αναπάντεχοι δρόμοι ευαισθησίας, της άρεσε να περιγράφει τα συμπτώματα περισσότερο σαν κεραυνοβόλο ίωση, με ανεξέλεγκτες καταστροφικές συνέπειες, ικανά όμως να παταχθούν με την κατάλληλη αγωγή.
Δεν μπορούσε να κατανοήσει την κτητική απελπισία, τον επιθετικό οίστρο, την ανήσυχη ευεξία, την αγωνία για τη διάρκεια της λάμψης αυτής της άτακτης ρυθμολογίας. Αν και σε στιγμές αδυναμίας είχε παρασυρθεί από το ερωτικό μένος των προσώπων, έπαιρνε το μέρος των αδυνάτων ερωτοτροπούντων, γρήγορα ενέδιδε στην υπεροχή της καταστροφής, εμπαίζοντας τις αδυναμίες και αμπαλάροντας τον ζωτικό τους χώρο με χιλιόμετρα διεγερτικών ερωτικών ρεφρέν.
Προτιμούσε το πάθος, το ωμό πάθος, με τον παράλογο θαυμασμό της ηδονής και τις αντιφάσεις του, θεωρώντας πως με αυτά τα υλικά διασώζει περισσότερη ψυχική αξιοπρέπεια...(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου