Δίψασε τη μιλιά του.

Είδε την άκρη απ' τα χείλη του ν' ανοίγει και να κλείνει, μια-δυο. Δυο-τρεις. 

Κι ύστερα απόκαμε. Κι ήταν η ματιά του εκεί. Και ξεχάστηκε να τη βλέπει εκείνη.

Τα μάτια του εκεί. Λίγο πιο ψηλά τώρα, όχι πια έτσι επίμονα σκυμμένα πάνω της όπως στην αρχή.

Παράθυρα ανοιχτά στο δρόμο.