Ξεκίνησε βιαστικά, για ένα ραντεβού που δεν ήταν κανονισμένο κι όμως ένιωθε πως είχε αργήσει. Αγχωμένη, για μια ασυνέπεια, που κανείς στην πραγματικότητα δεν θα πρόσεχε, σε μια ώρα που δεν ήξερε και σε μέρος άγνωστο.
Την κυρίευε εκείνη η γνωστή αναστάτωση που ερχόταν κύμα νερού στο στομάχι και στη ραχοκοκκαλιά της, με φωσφορισμούς ανυπόμονους σκαρφάλωνε ίσαμε το κεφάλι και την βύθιζε θάλασσα σωστή, σε ώρα παλίρροιας. 
Η ματιά της είχε σταθεί στην εικόνα του ώμου του, του γυμνού του ώμου στο ύψος του ορίζοντά της. Τώρα το σώμα της, το ένιωθε, πάλευε να 'ρθει κοντά του, να βρει πάλι τη θέση του κάτω απ' το δικό του βάρος. Αυτό ήταν που την έκανε τα πρωινά να πετάγεται πάνω σαν κυνηγημένη και να βγαίνει απ' το σπίτι, να βρει ανάσα. 
Μέχρι το μπαλκόνι κατάφερε να φτάσει απόψε, δακρυσμένη για την έννοια πως κάποιος την σκέφτεται, κάποιος γνωρίζει πως υπάρχει πραγματικά και την περιμένει, έτσι όπως όντως είναι και όχι όπως φαίνεται στους άλλους.
Το σπίτι αυτό βλέπει την ανατολή, είναι παρηγορητικό και παράλληλα ελπιδοφόρο, να ψάχνει κάθε ξημέρωμα την άσπρη ανταύγεια πίσω από τις πολυκατοικίες. Την περίμενε απ' όταν ήταν παιδί, με λιγότερες παρεμβολές από τσιμέντο και κεραίες, όμως το ίδιο φεγγοβόλα.
Η ανατολή κι αυτός και είναι αρκετά τα δυο για να νιώθει γεμάτη, χωρίς ανάγκη από άχρηστες πληροφορίες-τα ήξερε όλα όσα ήθελε να μάθει- χωρίς παρομοιώσεις ζωής -ζούσε- 
Η κατάληψη του απτού, ήταν ο τρόπος για να ξεφύγει από τις πόζες του παρελθόντος, χαμόγελα που πασχίζουν να μοιάσουν ζωντανά σ' ενσταντανέ άδεια με μια ψυχή γεμάτη σαράκι που ροκάνιζε τ' αληθινό. Χρειαζόταν το φως του, είναι βέβαιη πια, για να διασταλεί η ίδια, να συρρικνώσει κάθε τι άδειο, πετώντας το με θόρυβο στο πάτωμα, θόρυβος που μοιάζει με πυροβολισμό που σκοτώνει όλα τα πριν.