Θυμώνει η σκέψη κάθε που νυχτώνει η θάλασσα
αφρός μιμείται τον βυθό και σκύβει να ψαρέψει
Στην άκρη αυτός
σώμα που χωρά τα πάντα
και μουσική και έρωτα και πόνο και ελπίδα

/Θα σου πω μετά την ιστορία

για το φιλί που μάτωσε

σ'ένα στόμα παγιδευμένο

σε ιλίγγους και πόθους αρχαίους/

Φέγγει ο κόσμος στην παλάμη του
/από που ξεκινά η ανατολή και που σβήνει το φεγγάρι;/
τα δάχτυλα ψηλαφούν τον ύπνο
εφαρμόζοντας τον πόθο στα κενά απ' τις εικόνες
νύχτα που μιμείται μέρα
σε γήινα θραύσματα ευτυχίας.