Κάθε βράδυ κοιμόταν πια μαζί του. Πεινούσε επί χρόνια έναν τέτοιο ήρεμο ύπνο, το μυαλό της, η ψυχή της και πιο πολύ το σώμα της, αυτό που δεν ξεγελιέται, δεν παζαρεύει εύκολα τους συμβιβασμούς του νου, πρωτόγονο.Κάτι λιμοκτονούσε μέσα της για μια τέτοια γαλήνη, τέτοια ασφάλεια, εμπιστοσύνη και αρχέγονη τρυφερότητα, άρωμα γυναίκας, άντρα, μυρωδιά αντρόγυνου πλασμένου να είναι έτσι, κατά αρχαία δικό σου, παλιότερο απ' τη συνείδηση, μαγνητικό, που σέρνεται από τους πόλους της γης και της ζωής, αναπόφευκτο, που σε σκλαβώνει γλυκά, ναι, σαν σκλάβα του τώρα πια επιθυμούσε να ζήσει, είναι ανώτερο απ΄την ελευθερία, δικό της λες, εντελώς δικό της, αδύνατο να το αποφύγει, να του παραδοθεί μόνο, να νικηθεί, να νικηθεί μόνο θέλει. 
Και, λες, κανένα τίμημα δεν είναι πολύ γι' αυτή την ήττα που πεινά, που διψά από αιώνες πριν, με όλων των προγόνων της τη δίψα, δεν παζαρεύει καθόλου, ούτε την ανεξαρτησία της, ούτε καν τη ζωή της.
Δεν μπορεί να το εξηγήσει πια ούτε στον εαυτό της με λόγια, η εμπειρία τα βγάζει σχεδόν πάντα λειψά, όμως έτσι αισθάνεται, έτσι να παραδοθεί άοπλη, απούσα χωρίς αντίσταση, χωρίς καμιά αντίσταση επιτέλους.
Τον ευγνωμονεί που δεν της επιτρέπει, χωρίς ούτε αυτός να το έχει καταλάβει, να του αντιστέκεται, τον θαυμάζει που την εξουδετερώνει. Κολυμπά το είναι της σαν ψάρι του βυθού προς τη μεριά του. Ο νους, η καρδιά, οι φλέβες, τα σπλάχνα της, όλα προσανατολισμένα στον πόλο του. Μοναδικός προορισμός πια...