Alma libre

Ακόμη κι ο πόνος, κρύβει μέσα του  μια δόση γλυκιάς ηδονής 
Φορεμένος κατάσαρκα, να ταιριάζει γάντι στον  κάτοχο, 
ρούχο αυτοδημιούργητο,
 με κενά για κουμπάκια από κλεμμένες ανάσες 
ή για να καταπίνουν απλά το δάκρυ. 
Τον ζεις κι αυτόν, 
Ευδιάκριτα κόκκινα γράμματα σε μαύρο φόντο 
με κόμματα και τελείες από γραπτές κραυγές 
που μοιάζουν φυλακή μας 
κι ας τις ονομάζουμε έκφραση μιας μοίρας που δεν αγκαλιάστηκε ποτέ. 
Ύφανση αράχνης και το βουητό των φτερών ν' αντιφεγγίζει στη νύχτα.
Κανείς δε θα μάθει πια τ' όνομά μου.
Σε μια φυλακή που κατοικήσαμε εσύ κι εγώ
και την βαφτίζουμε ανάγκη, στον όλεθρο της υπεκφυγής
Το φεγγάρι μεγάλωσε κι άλλο απόψε
κοντεύει να σπάσει τα τζάμια στο στενό
Alma libre και η ανάσα κοφτή
μπροστά στις εικόνες που άλλαξαν με μιας
όταν τόλμησα κι άνοιξα τα μάτια
στο τελείωμα απ' το σμίξιμο του έρωτα