Μετά την τελευταία τους συνάντηση, τον περίμενε με μεγαλύτερη αδημονία
Θα 'ρχόταν έξαφνα, το 'νιωθε, όπως κάθε φορά, να της μιλήσει για τα τρένα και για τον έρωτα,τόσο παράξενα και μ' εκείνες τις λέξεις του πάντα διαλεγμένες σωστά. Τον περίμενε, και ένιωθε αγωνία, ναι, αυτό θα μπορούσε να το  πει, πως ήθελε στ΄αλήθεια να ΄ρθει, μέσα σ' αυτό τον στενό κύκλο από στέρηση κι επιθυμίες παλιές, σχεδόν χωρίς σχήμα. Θυμόταν το πρόσωπό του, τα χέρια του -χέρια σχεδόν εφηβικά- τις λέξεις του ακόμα, τόσο στενά που κολλούσαν πάνω της πάντα, θυμόταν κάθε τι σχετικό μ' αυτόν, τις συνήθειες, το σχήμα του.
Έπειτα είχε πολλές φορές προσπαθήσει να καταλάβει, γιατί τον περίμενε να της μιλήσει για τρένα και για έρωτα.Είχε προσπαθήσει άδικα να βρει μιαν αιτία, σ' όλη αυτή την αναμονή. Στο τέλος κατέληξε σε μια δικαιολογία, που θύμιζε παιδικό παραμύθι. Είπε στον εαυτό της κάτι για "στέρηση" κι έπειτα θυμήθηκε τον άξαφνο πανικό, όταν τον είδε ν' απομακρύνεται μετά απ΄ τις ώρες που όντως ήσαν ζωή. 
/Είχε τόσο κόσμο στο δρόμο και τον κοιτούσε επίμονα, βλέποντας πιο πολύ το μέσα του/