Στην επιστροφή από την παγωμένη ήπειρο, ήθελα να χωθώ μέσα σ' εκείνη τη γεμάτη σκοτάδι καμπύλη του κορμιού σου που έχει φτιαχτεί για να εφαρμόζει πάνω μου, σωτήρια λέμβος για τις σκέψεις , που κοντεύουν να πνιγούν σε επίπλαστες ευτυχίες. Ποτέ δε φανταζόμουν όσα κρύβεις μέσα στις φεγγαρόφωτες στοές σου, για την ορμή που ρέει το αίμα σου, ούτε για το πόσο βιαστικές είναι οι ανάσες σου. (τα μάτια σου...έτσι καθώς με κοιτούσες..θα τα πάρεις ποτέ από πάνω μου?)

Είναι πράγματα πια που δεν ξέρω γιατί τα κάνω, απλά νιώθω πως πρέπει. Άσε με να δοκιμάσω το δέρμα σου, το παλαιωμένο από τραγούδια, αλατισμένες μέρες κι ένα λευκό κρασί που πίνεις και μετά δαγκώνεις ελαφρά τα χείλη κοιτάζοντάς με. (Από τότε που άραξες τα πόδια σου στην καρδιά μου, μόνο βρύα και κυκλάμινα φυτρώνουν- περιμένω την άκρη της γλώσσας σου να τα μαζέψει). 

Στο γυρισμό θα πάρω το ίδιο καράβι και θα γυρίσω τους μήνες πίσω αφήνοντας βαθιές νυχιές στο χώμα.