Αλήθεια σου λέω
απόψε άκουσα τον θόρυβο που κάνει η πανσέληνος
καθώς σέρνεται στα κεραμιδιά
Λευκά σεντόνια και παράθυρα ανοιχτά
κι ένα κρεβάτι που ριχτήκαμε μ' αμήχανο πάθος
ξαναπαίζοντας το έργο της ζωής
Εκεί κοντά στα μεσάνυχτα
ένα κλαδί κομμένο χρόνια απ' το δέντρο
συντόνιζε τον ρυθμό του θώρακά σου

Τότε ήταν που ήθελα να σου ψιθυρίσω

γι' αυτά τα φοβερά γεγονότα 

που έρχονται από μακρινές θάλασσες

και μυρίζουν γιασεμί και νυχτολούλουδο

σε μια αυλή που όλο μεγαλώνει

με λέξεις ανορθόγραφες 

κι αγριεμένους όρκους.

Τότε ήταν που ήθελα να σου ψιθυρίσω

πως το μέσα κομμάτι μου

άπλωσε ξαφνικά στο μέρος σου

τεντώνοντας τα μουδιασμένα χέρια

ν' αρπάξουν τα δικά σου

στη βουτιά για το ξημέρωμα.

Δεν χρειάστηκε ψίθυρος κανείς

Τα γνώριζες ήδη όλα..