Ήσαν πάλι μαζί κι αυτή μπορούσε ν' αφεθεί στο κύμα που γεννούσε μέσα της η αγκαλιά του και ν' αναστατώνεται σαν αμμουδένιος βυθός. Τον φιλά ξαναμμένη, με τη γλώσσα της στο στόμα του, να συναντιέται με τη δική του στο δικό της στόμα. Αυτός έμπαινε μέσα της, περνώντας τους δρόμους και τις διαβάσεις της, άνοιγε περάσματα και μέσα από αυτά από εδώ και πέρα θα γυρεύουν με πάθος ο ένας το κορμί του άλλου, απ' όπου μπορούν να μπουν και να χυθούν στο σύμπαν του αγαπημένου, να σωθούν, να επιζήσουν και να ελπίσουν πως αυτό τελικά είναι ότι ονομάζουν οι άλλοι παράδεισο.
Ο πόθος της σάρκας είναι ανυπόφορος όταν είναι ταυτόχρονα πόθος της καρδιάς, όταν τα δυο φοβερά ένστικτα, της ζωής και του θανάτου σμίγουν. Άβυσσος που καλεί άβυσσο και ενώνονται και δεν μπορούν πια ν' αναγνωρίσουν τη διαφορά τους.
Φιλιούνται μέσα σε καταιγίδα, με κινήσεις απελπισίας ελπίζουν, με σπασμωδικές κινήσεις σκάβουν ο ένας στον άλλο και προσπαθούν. Έχουν μεταμορφωθεί σε υγρό χώμα, γόνιμο και ζεστό, επιστρέφουν στην πρώτη τους ύλη, γη και νερό. Οι ανάσες τους είναι αυτές που θα τους δώσουν ξανά σχήμα. Με πόθο πρωτόγονο, λαχτάρα, μικρές κραυγές, λόγια ημιτελή, που το ξέρουν πως αγωνίζονται να βρουν αυτό που θέλουν να πουν, τίποτε άλλο δεν τους αφορά.Αυτή είναι εξάλλου η αξία των λόγων. Να σε οδηγεί, ν' ανακαλύπτεις, όταν φτάνεις στ' άκρα, την ανεπάρκειά τους, έτσι που λαχανιασμένα απ' την προσπάθεια, στο σύνορο της τυφλής σου ανάγκης, να μην μπορείς παρά πια να το παραδεχτείς. Δεν φτάνουν τα λόγια, δεν έχουν βρεθεί όλες οι λέξεις, οι πιο ουσιαστικές, δε βρέθηκαν' ευτυχώς υπάρχει η μουσική, και πάλι ούτε αυτή τα λέει όλα. Τα φιλιά του μόνο, τα φιλιά της, το σώμα του μέσα της..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου