Στροβιλίζομαι στις αιχμές σου
αφαιρούν το περίγραμμά μου
το ξεχασμένο παρελθόν
-θρόνος για το μέλλον-
μέσα από το χρονοδιάγραμμα κοινών λέξεων
με κρατούν απασχολημένη
εκεί που δεν υπάρχει χώρος γι' άλλον
παρά ένα κρεβάτι
κι ένα ρολόι που δεν χτυπά πια
μόνο δονείται στους παλμούς μας
που από εκεί που έλεγα πως απουσίαζαν
έξαφνα έγιναν δυο
ν' αγγίζονται πεταλούδες σε χορό
μαζί με τον ωκεανό
να βγαίνουν στη στεριά
μαζί με την ανάγκη
να καλπάζουν στο δέρμα μας
σκεπάζοντας τις ξέρες.

Ξηλώνω τα λόγια

ξηλώνεις την έρημο

πίνουμε και καταπίνουμε μαζί

γέρνω στο στήθος, στον καρπό σου

στην κοιλιά..

τα χέρια αστερίες

τα χείλη σε παραφορά

να πλάσουν ότι αγγίζουν 

σε ουράνια  τόξα φυσαλίδες

τα δάχτυλα πέταλα γυμνά

κι ο κόσμος αιωρούμενος 

υψώνω τη λεκάνη μου στον ουρανό

να μάθει την αλήθεια για το πως

κομμάτια κάνουν τον χειμώνα τα κορμιά μας.