δυο

Από χθες κοιμόμαστε νωρίς

κολλητά ο ένας στον άλλο

πρόσωπα

την πλάτη σου δεν την είδα

ευτυχώς

 ακούω τους κρότους των ονείρων σου

ασπάζεσαι τους βρόγχους του έρωτά μου

βήματα  ένα δύο να πλησιάζουμε

και ίσως το τσούγκρισμα των ποτηριών

σε ημίγλυκα υγρά

υφάλμυρες λέξεις

Έφταιξε η βροχή που αγαπάς λες

παλεύοντας για ρεαλισμό που δε μας ταιριάζει

και γυρίζεις το καλέμι 

σε τρύπες καρδιόσχημες στον τοίχο

που από μακριά μοιάζουν με τις αυτοπροσωπογραφίες μας.

Μη γελιέσαι

κάποια μέρα τα όνειρα

αυτά που έχουν τυλιχτεί περικοκλάδες πάνω μας

και ζούμε στ΄ άγγιγμά τους

και οι ρίζες τους που ποτίζουν το τελευταίο κύτταρό μας

κάποια μέρα

τα ίδια τα φύλλα τους θα γίνουν το ταβάνι

που θ' αντικρίζουμε όταν μαζί με τις μνήμες μας

έχουμε ρουφήξει κι εμείς κάθε υγρασία του κορμιού μας

καθώς η πραγματικότητα θα πέφτει με βρόντο στα σεντόνια

στο πάτωμα

και όπου γίνεται αδιαχώρητο το δυο μαζί