Ζωή

Άδειο μυαλό, 

 επικαλούμενο ένα ακόρεστο από την ανάγκη σου σώμα, 

ξαπλωμένο κάτω από σκουριασμένες ομπρέλες, 

να μη δει ένα ήλιο διάτρητο, 

να μην τον αφήσει να χαϊδέψει ένα αλλοτινό πρόσωπο αυθόρμητης στιγμής

 που καταδίωξε κάθε αυτοσυγκράτηση, 

στερημένο από λογικές αποφάσεις, 

να κυκλοφορεί πια με περίεργα ονόματα που πονάνε 

 "αγάπη", "έρωτας", όχι... ζωή 

ανάθεμά με.  

Τόσες εφηβικές εξάρσεις 

πως μαζεύτηκαν σε τούτο το κορμί; 

Πως τις άφησα να με διαπεράσουν; 

Γιατί; 

Ζωή, θα μου πεις και ίσως και δίκιο να ‘χεις. 

Αλλά να… 

είναι που ζω μισή 

και με πιάνει ώρες ώρες τούτο το παράπονο…