Τώρα δεν υπάρχει κανείς άλλος εκτός από εμάς σ΄αυτό το φάρο στο ακρωτήρι, 
μόνο η θάλασσα στα πόδια με σκουλαρίκι στον αφαλό της 
κι εγώ ξυπόλητη κοντά σου
Πίνεις νερό από τα χέρια μου

//δεν πίνεις πραγματικά, πίνεις εμένα όμως//

κι οι γλάροι να φωνάζουν σαν τρίχρονα παιδιά

Ξυπόλητη όλη νύχτα

υπάρχω παίζοντας με τα δάχτυλα στην πλάτη σου

και το πρωί τρέχω από παράθυρο σε παράθυρο

μέχρι να μ΄αρπάξεις απ΄τους αστραγάλους

ν' ανέβεις προς τους μηρούς

μέχρι το σημείο της πείνας μου για σένα

έπνιξες τους ψαλμούς

πέταξα τα ρούχα

πέταξες τα χαλινά

πέταξα τα γκέμια

άνοιξες τα κουμπιά

πέταξα την αμφιβολία

τη νύχτα του Αυγούστου, δέκα η ώρα

και υψωθήκαμε σαν στάρι στρέμμα χρυσάφι

και θερίσαμε 

Οι υπέροχοι πίνακες του Κώστα Κουκουζέλη